Bir tutam yem gibiydi sevdamız.
Deniz gülümsedi, biz salladık.
Yalandan mutluluğu sahi sandık.
İnceden bir akıntı sürükledi yıllarımızı,
Farkına varamadık.
Sonra korku sardı ağlarımızı,
Telaş çevirdi dümenimizi.
Demir atacak yer aradık.
Ne sığınacak koy,
Ne de yaslanacak iskele bulduk.
Tablo: Hans von Bartels, CROUCHING FISHERMAN
