Yarın buluşalım gene.
Kollarımıza destek bir masa,
Sırtımızı yaslamak için iki sandalye.
Sen,
Naifliğinle anlat,
Ben,
Erdemle dinleyeyim.
Dudaklarından masaya dökülsün sözcükler,
bir bir,
Ve ben başlayayım hikayemizi yazmaya.
Bir rüzgar essin,
Usuldan,
Gün geceye varsın.
Geride,
Ne masa ne de sandalye kalsın.
Tablo: Vincent van Gogh, Van Gogh’s Chair
